YANKIYAN

YANKIYAN

Eski bir türküden kopardım senin için
Bu çiçekleri doyumsuz şenliğine gülüşünün
Tam zamanında ateşler yaktın şuramda
Itır kokan kibritiyle köpük göğsünün
Şiirler ısmarladım ben de kırlangıçlara
Çok uzak ülkelere doğum günün için

Haydi öp şimdi beni, serinliğim olsun
Bedeli olsun bunca çektiklerinim
Irmaklarında avladığım sevinç gibi
Küçük arılar gibi gel, gel kon gözlerime
Şurama koyup ellerini gizemli şarkıyı duy
Dokun iki çiy tanesi gibi ellerinle

Kimse böyle şarkılar söylemiyor artık
Sen koyakların bana geri verdiği sessin
Sen bu kadar açıldığım ilk sandal
Toplamaya doyamadığım ilk gelinciksin
Sen benim küçük sevinç yumağım
Beni yüreğine damıttın işte ağıtlardan

Haydi yay bedenime rengini, irkilt beni

ÖLÜDÜR SEVGİLİLER

ÖLÜDÜR SEVGİLİLER

Ben nerede sevgili desem
Ölüler uyanıyor orda
Hayta bir hüzün buluyor bizi

Ben nerede sevgili desem
Kara pencereler açılıyor birden
Paslı bıçaklar göğsüme uzanıyor

Ve aşkım caddelere vuruyor
Karaşın bir kakül gibi
Zamansız bir ihtilal gibi

Ölüler ölüler ölüler

GİTMENİN RENGİ

GİTMENİN RENGİ

Bu akşam ay terk edilmiş bir çocuktur
Kendini bulutlara vurur ah umutsuzdur
Kırmızı bir karınca gibi içime sokulur

Haydi bir şırıltı koyun şurama, ağır
Gidiyor o, bir türlü kanım akmıyor
Önce gözleri vardı, orda başladı her şey
Orda katlandım örneğin bütün mutsuzluklara
Gözleri vardı önce ve onların rengi yoktu
Karanlık bir sığınaktı gözleri yaralılara

Haydi ağır bir şırıltı koyun şurama
O gidiyor ardından kanım gidiyor
Gidiyor, mermilere hazırlıyorum kendimi
Bozguna. Neyim ben, mermiden önce garda
O ona gidiyor, bütün dudakları saçlarıyla
Ben tutup karanfiller bırakıyorum karanlığa

Ağzını açtığında yaralı bir gül diyorlar
Bir haykırış bir haykırış sabahlara kadar
Ben neyim artık, bir lambanın son soluğu
Ben bir aşkın karaya çalan lacivert sonu
Haydi ağır bir şırıltı koyun şurama
Neye olmamışsam hep ona yakalandım

Bakın nelerle yoruyorum dilimi: o gidiyor
Yorulmuş bir papatyayı bırakarak raylara
Gidiyor, ardından turuncular allar gidiyor

Ben tutup karanlığa karanfiller bıraktım

YUSUF’LA HABİL BİR DE BEN

YUSUF’LA HABİL BİR DE BEN

Çocuk!… Arabesk sevişmelerin Yusuf’u
Yusuf mu? Ve o bir ayakkabı boyacısıdır

Tecimler konuşu kutsal yosma dur, bakma
Bakma, sözlerim tutuşur da geceleyin
Köpek gözlerinde bir damla yaş olur
Zamansız camilere dalan sayrı hırsızın
Sesim ses değil ispirto, sunar ölü ellerin
Ölü ellerin sunar o yoksul düşmüş meleklere

Bakma, ay ki bir sokak satıcısıdır
Ölü çocuklara kırık beşikler satar
Der ki: at umuttur ve tan’dır atım benim
Ey gelecek düşlerini süpüren esrik çöpçü
Ey benim üvey kardeşim kaldır başını bak
At mı o yıkıntılarda yatan içip de sesimi

Çocuk!… Dalgakıran ihanetlerin Habil’i
Kabil mi? Tezgahtan kalkamayanları soyar

Gece… Çoğalır Ortadoğu’da ayrıntılar
Gece, yüzlerini örter ayaklanmış ölülerin
Der ki: Bu ülkede yalnız ölüler ayaklanır
Yalnız uysal çocuklar yatar kırık beşiklerde
Ve her yoksulun yüzünde açlık sarışı dolaşır
Alır isyan duygusunu atar derin kuyulara
Kadınlar gözlerinde vurgun şarkılar taşır

Çocuk!… Midas’ın kuyusu bir ben
Ay deme, sesimi seven çirkin çingene
Gül deme n’olur, eskitiyor dudakların
Öp de deme, Ortadoğu kapanmayan, bir yara
En uyanık olan Japonlar mıdır, elma deme

Kadınlar gözlerinde…

Uzun uzun beklemelerde karardı sesim
Düştük yollarına düştük çırılçıplak
Senin yolların güz mevsimi biz de elma
Bakma, kirlenir yolların olgunlaşırsak

Kadınlar gözlerinde düşük süngüler taşır

SANA SON BİR ŞİİR DAHA

Bir hüzün sarkacı bu öyküde de İkimizin arasında gidip gelen İnatçı sarmaşığı kırılmış saksıların Kopardıkça büyüyen aşklar gibi Günbatımlarını adıyorum sana Bu şarkımı tut ve bırakma İster kendi rengine boya onu İster bırak uykularını bölsün Ya da çık sokağa çocuklara dağıt Ben uykusuz geceler adıyorum sana Ben yolculuklar adıyorum sana İster git dönme bir daha Gemi donatıp yüreğimi aşkla Çünkü ben kıyılarına vurdum senin Güneşe tutulan bir ayna içinden Gözlerimi gözlerimi adıyorum sana Bu kırgınlıklar tarihçesini sen yazdın Ben bu tarihçeyi adıyorum sana Sen en bitmez düğünümsün benim Spartaküs gençliğimde çarmıha gerilen Krematoryumlarda girdiğim gerdeksin Artık sana şiir yazmamayı adıyorum

ELMA YİYORUM GECE GÜNDÜZ

Düşten yarattım seni ben kelebekten ötürü Kömür tozlarından, sudan yarattım, içime Boğuk bir ney sesi gibi menderesler çizen Çatladı artık kabuğun yokuşlara vurdum seni Bir gölgeler korosu adını yineliyor içimde Karşıtlıklardan yarattım seni çünkü üzgündüm Kanlı bir tatla uyandım damağımda geceden Tırtıllara bıraktım zamanı, aşktan yarattım Kordan yarattım seni yüreğimde denedim önce Camdan ve duruluktan yarattım sürdüm kargaşaya Uzaklıktan yarattım seni ben çünkü dalgındım Unuttum her anına soylu gelecekler eklemeyi İçimdeki devleri yenmekle meşguldüm sanırım Mayıs sabahlarından yarattım dirence attım seni İdam mangaları yansımış isterik gözlerine Kaçınılmaz gülden yarattım seni koşaradım Demek umuttan yarattım bakışında kalmış izi Yani tuzdan bozkırdan yarattım unutulmayasın diye Korkular kattım biraz da dalgalara bıraktım Gücüm kalmamıştı artık sınırlarımı beklemeye Külden ve sızıdan yarattım öyle yapılır sandım Biraz kan alırsam mutsuzluğumdan kurtulurum diye Geleceğin aynama yansımış acılığından yarattım Eski bir dildim oysa güneş yerlilerinin konuştuğu Dirençlerinden yarattım seni onların ölüme verdim Benden yarattım seni ben kuşkudan, mutsuzluktan Sırtım yaşama dönük elma yiyorum gece gündüz Yeraltı koşularından yarattım seni hıncıma çizdim Üşüyorum gönderi kırılmış duyarlı bir bayrak gibi Seni senden yarattım kuşkusuz, kendinde duy kendini Sırtım kendime dönük kendime yürüyorum gece gündüz Yani sana

BİR AŞKIN GECE ŞARKISI

Nasıl da çokgen bir güzellik her dokunduğumda Yaz güneşleri eğleşir geceleri oluklarında Ve o saçar gecelere yıldızları eteklerinden Ayışığıdır biler kılıcımı indiğimde alanlarına Derim, ey geleceğin bana yaraşan kolları, uzanın Nasılsa tanırım onu dudağına astığım yakamozdan Geceleri de giyinse kara bir tül gibi ansızın Susuz kuyulara da dönse yüzünü aşk avlularında Arasın ve bulsun beni sancıyan kasığında gecenin Dörtnal atlarına binsin de aşkla yuduğum teninin Gözlerimin ininde Afrikalı bir savaşçı Ateşini savuruyor kösnüyle yanan etinin Suskun bir çıngırak mıdır sabahyıldızı Lirik bir sesle muştular umduğumuz günleri Durur bir çarpı imi gibi göğün sıcak alnında Der, geçmiş geçmiştir bir avuç darı gibi Siz ey kızıl kolları geleceğin, sarın beni Bir örümcek ağında parlak düşler kuruyorum Bir gelincik taşıyor sırtında kırık evreni Dudaklarından ipince ayrılıklar dokuyorum Ey yakamoz, mutsuz aşkların ışıktan fuları Tut elimden kaldır, yıkılmış köprüler geceyim Yüzünün köpüğünde uyuyup kaldım kaç zamandır Düşlerinde dizlerini kanatmış bir bebek gibiyim Uyumsuz bir bebek gibi aşk salıncaklarında Dönüşü olmayan kanlı isyanlar tasarlarım Oysa eskiyim, Spartaküs oğlumdur bilirsin Ben taktım onu bir ilk madalya gibi tarihe Ya kim kırdı gecenin ince patiskasında iğnemi Bilirim

KİRAZ ZAMANI

Ağır ağır giyiniyor umutlarını kiraz Ağır ağır hayatı kebir, cismi dünya Mucip bir vaha oluyor teri celladın Abı şor oluyor inip kalktıkça balta Uyanıyor çöl uyanıyor balta bir de kim Ve sarsılarak uyanıyor bir yerlerim Çok eski bir tanıdığım dünyaya ben Size mutsuzluğun gizini söyleyeceğim Çığlıkla sulanan gecesefaları altında Gecesefaları tütün sevda bir de ölüm Dar sokaklarında senfonik bir geçmişin Size karayelin kısa marşını öğreteceğim Sen açık tut itiraz kapılarını istersen Ey çetelimizi tutan telaşlı kâtip Ölüm mü, dipnotumuzdur aslında bizim Biz bu filmin uslanmaz çocukları Biz bize göre kullanırız ölümü de Ey kendini yineleyen yorgun pençe Mutsuzluğumuzla sarsılan son erk Ve bir kediyi kederine sığdıran dil Biz ki bize göre kullanırız geceyi Gidişsiz dönüşsüz yollar biliriz Biz ki nedensiz birer yolcuyuz belki Ağır ağır soyunuyor bütün kirlerini su Yeni bir dile çalışıyor şimdi karanfil Boşaltıyorum artık kül tablalarını Siliyorum kış seslerim ırıklardan Yine uzasın sokaklar ısırılsın elmalar Yine yarılsın boyunlar üzümler ezilsin Mutsuzluk tam bize göredir kiraz zamanı

ESKİYEN İLİŞKİLERE VE YALNIZLIĞA SONNET

Artık korkuyorum kendi gözlerimden/Hele atkestaneli cadde- lerden geçerken/Ben korkuyorum bu karardık ellerimden/Du- rup dururken saldırırım sanıyorum/Yüreğime// Hele bir kibrit çıt derse içimde birden/Birden ürperirsem bir aş- kın yazsonu/Üstümde bir savaşın bitişindeki telaş/Yılansı bir yalnızlık bir otobüsün ardından/Ardından siyahi bir kuş öter dallarımda/İyicil hiçbir diktatöre dayanamam artık// Baştanbaşa alev alır ufuk/Karanlık kendini asar bir Van Gogh resmine/Çevrede bir Robes Pierre kızıllığı/Bir ‘bir umut böyle bitti’ sarsaklığı/Beş bin yıllık bir kenti katlar üstüme, yürürüm/ Yürürüm tuhaf değil mi bir şövalye kılığıyla/Düelloda yaka- larlar beni kendimle// Artık bırakmam/Kendimi cami avlularına/Bir kibrit çıt derken içimde yeniden/Yanar bin yıllık bir kandil umulmadık bir an- da/En bildik caddelerde yürüyorumdur artık/Bir kibrit daha çıt der içimde/Armağan ederim kılıcımı size, alın işte/Alın koru- yun onu, kullanın dağlardan indiğinizde// Yeter köylü gelinler gibi acıyla yetinmek/Küçük bir suya baka- rak adımı yineleyeceğim/Bıktım her derebeyi dikeni vücudum- da denemekten// Dayanamam artık iyicil hiçbir diktatöre

İMZA YERİNE

Hüzün sırnaşık bir sarmaşık gibi Yüzümün ırıklannda akşamüstleri Gece kimsesiz bir ölüdür yolumun üstünde Durur bir gece bekçisinin korkak gözleriyle Bir çakırdikendir bu gülüşüm boynumda taşırım İnadımdır benim böylesi yakışır genç ölüye Boyumdan büyük düşler kurarak yaşadım hep Bu karanlık cangılda bileklerime dolayıp ateşi Sen büyük ikindi sonralarına hazırla kendini Çünkü nisandır abartılmış bir yaradır umut Beklenmedik buluşmalara hazırla kendini sen Ki bir gül açıyor arka bahçesinde karanlığın Ölümse sıcak öpüşler bırakmaktır Bir türlü ısınmayan denize Hep bir sövgü gibi yaşadım ben, bilirsin Ki yıldırımlar karanlığa atılan imzalardır

Muammer Karadaş